Owczarek Kaukaski

Kanu$

OWCZAREK KAUKASKI
Jedna z ras psów. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

RYS HISTORYCZNY
Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan, Gruzja); przez długie lata hodowana w izolacji - do Europy trafiła w końcu lat sześćdziesiątych, a pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.

WRAŻENIE OGÓLNE
Pies duży, krzepkiej budowy, o mocnym kośćcu i dobrze rozwiniętym umięśnieniu, grubej i elastycznej skórze. Format lekko prostokątny. Wyraźny dymorfizm płciowy – psy są większe, masywniejsze, o większych i cięższych głowach, mają też wyraźne grzywy. Wzrost psa nie mniej niż 68 cm, suki nie mniej niż 64. Pożądany wzrost 72-75 cm dla psa, 66-69 cm dla suki.

UŻYTKOWOŚĆ
Pierwotnie wykorzystywana jako rasa stróżująca, strzegąca stad przed dzikimi zwierzętami.

ZACHOWANIE I CHARAKTER
Charakter pewny siebie, zrównoważony, opanowany. Dla psów tych nietypowa jest bojaźliwość czy nadpobudliwość. Na własnym terenie nie akceptują obcych.

UWAGA: Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.

SZATA I UMASZCZENIE
SIERŚĆ: włos prosty, gruby, z gęstym podszerstkiem. Na głowie i przedniej stronie nóg krótki i przylegający. Wyróżnia się dwa rodzaje szaty:

długa, o dłuższym włosie okrywowym, który na szyi tworzy grzywę, na przednich nogach pióra, a na tylnych – portki. Długa sierść porasta ogon, czyniąc go grubym i puszystym;

krótka, o włosie gęstym i jednolicie krótkim, bez grzywy, piór i portek. Włos nie może być gładko przylegający, na tułowiu jego długość wynosi nie mniej niż 4 cm.

MAŚĆ: wiele umaszczeń: szare, od ciemnego, niemal czarnego, przez wilczaste do jasnosłomkowo-szarego, płowe w odcieniach od rudoburego do jasnosłomkowego, przy czym włos może być umaszczony strefowo, białe i pręgowane od bardzo ciemnego, niemal czarnego, po jasnosłomkowo-pręgowane. Przy umaszczeniach jednolitych może występować czarna maska i białe znaczenia na łapach, klatce piersiowej, brzuchu i końcu ogona. Występuje też maść łaciata i z rozległymi białymi znaczeniami, przy różnej barwie podstawowej, ale wyżej cenione są maści jednolite. Niepożądana maść z dużymi łatami, zajmującymi większość tułowia i nakrapianie na pysku i nogach.
ZDROWIE I PIELĘGNACJA
Odporny na zimno, źle znosi przebywanie w budynkach, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.

BUDOWA
GŁOWA: duża, masywna, o szerokiej i pojemnej mózgoczaszce, wyraźnych policzkach, dobrze wypełniona pod oczami. Kufa mocna, głęboka, tępo zakończona, łagodnie i równomiernie zwężająca się ku nosowi. Długość kufy nieco mniejsza od długości mózgoczaszki. Czoło szerokie, nieznacznie wysklepione, przedzielone nieznaczna pionową bruzdą, stop zaznaczony, niezbyt długi i nie bardzo wyraźny, zaznaczone łuki brwiowe. Wargi grube, przylegające, nos duży, czarny, tylko u psów jasnopłowych i białych dopuszczalny jest nos rozjaśniony.

USZY: obwisłe, nieduże, wysoko osadzone, krótko przycięte.

OCZY: nieduże, owalne, ciemne, skośne, osadzone szeroko i głęboko. Powieki dobrze przylegające. Niepożądane obwisłe powieki oraz wyraźna trzecia powieka.

UZĘBIENIE: wymagany komplet 42 zębów – białych, dużych, dobrze wykształconych i ustawionych tak, aby nie było odstępów, Siekacze ułożone w jednej linii. Zgryz nożycowy, ale od wieku 3 lat, wskutek starcia siekaczy, możliwe jest ich ustawienie w cęgach.

SZYJA: mocna, trochę krótsza od głowy, ustawiona pod katem 30-40° do linii grzbietu. Dopuszczalne niewielkie podgardle.

TUŁÓW: klatka piersiowa sięga co najmniej łokcia, jest długa, szeroka, w przekroju okrągła. Żebra wyraźnie wysklepione, dobrze rozwinięte żebra rzekome. Przednia część klatki trochę wysunięta przed staw barkowy. Brzuch nieznacznie podciągnięty. Kłąb wyraźny. Szeroki, dobrze umięśniony. Grzbiet prosty, mocny, szeroki i dobrze umięśniony, lędźwie krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, lekko wysklepione. Zad szeroki, dobrze umięśniony, średniej długości, ustawiony niemal poziomo.

OGON: wysoko osadzony, w spokoju opuszczony, rozprostowany sięga stawu skokowego, sierpowaty, haczykowaty lub zakręcony.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: oglądane z przodu proste, ustawione szeroko i równolegle. Łopatka i ramie długie, tworzą kąt około 100°. Podramię średniej długości, proste, masywne, dobrze umięśnione, w przekroju okrągłe, łokcie skierowane prosto do tyłu. Śródręcze krótkie, mocne, ustawione prawie pionowo. Długość przednich nóg do łokci trochę większa lub równa połowie wysokości w kłębie. Indeks wysokonożności 50 lub trochę więcej.

KOŃCZYNY TYLNE: oglądane z tyłu – proste i równolegle, oglądane z boku – trochę strome w stawach kolanowych i skokowych. Udo i podudzie niezbyt długie, stawy skokowe wyraźnie zaznaczone, śródstopie mocne i pionowo ustawione. Kończyny tylne nie są odstawione do tyłu.

ŁAPY: duże, okrągłe, wysklepione i zwarte.

RUCH: swobodny, zwykle niespieszny. Typowym sposobem poruszania się jest krótki kłus, przy przyspieszeniu przechodzący w trochę ciężki galop. Kończyny powinny poruszać się równolegle, z nieznaczną zbieżnością przednich łap, a stawy powinny być usztywnione. W kłusie kłąb i zad są na tej samej wysokości, a grzbiet utrzymuje swa linię.

WADY: budowa lekka lub limfatyczna, delikatny kościec, sylwetka kwadratowa lub mocno wydłużona. Wyraźne podgardle. Wysokość w kłębie mniejsza niż 65 cm dla psa i 62 cm dla suki. Mała, lekka, nieproporcjonalna do tułowia głowa, głowa wysklepiona, wyraźny guz potyliczny. Długa, lekka, szpiczasta kufa, grzbiet nosa wysklepiony lub wklęsły, słaba żuchwa. Zbyt wyraźny stop, pomarszczona skóra na głowie, obwisłe powieki. Bardzo duże, okrągłe, wypukłe i bardzo jasne oczy z niebieskim lub żółtozielonym odcieniem. Małe, rzadko rozmieszczone, mocno zniszczone żeby. Wysoko osadzona szyja. Słabo rozbudowana, płaska, wąska, płytka lub krótka klatka piersiowa. Wąski, zapadnięty lub wygrabiony grzbiet, Wąskie, długie, zapadnięte lub wygrabione lędźwie, wąski, krótki lub mocno ścięty zad. Strome ramię, zbyt głęboki kąt w stawie biodrowym, Krótkie, krzywe lub cienkie podramię, koziniec, miękkie śródręcze, luźne łokcie. Kończyny tylne podstawione (szablaste), mocno przebudowany zad, katowanie zbyt głębokie lub całkiem strome, słabe więzadła. Wąska postawa kończyn, luźne, płaskie łapy. Wyciągnięty kłus, nietypowy dla rasy długi, posuwisty krok. Ruch związany lub wyraźnie ciężki, zad wyraźnie podwyższony w ruchu, ruch nieharmonijny, stałe poruszanie się inochodem.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: wszelkie odchylenia od wzorcowego zgryzu, brak któregokolwiek zęba; tchórzliwość, nadpobudliwość, nie dająca się opanować agresja; wnętrostwo obu- lub jednostronne; psy o suczym wyglądzie; maść czysto czarna (jak węgiel) lub wątrobiana, bez względu na jej odcień, czarna podpalana lub czekoladowa podpalana i łaciata z tymi kolorami; genetyczne rozjaśnienie pigmentacji – maść błękitnoszara z szarymi powiekami i jasnym okiem, słomkowa lub jasnoruda z brązowymi powiekami, wargami i nosem i jasnym okiem; maść czaprakową; sierść miękka, bardzo krótka, jak futerko kreta; wrodzona krótkoogoniastość.
CIEKAWOSTKI
Wytrzymałość i małe wymagania oraz łatwość przystosowania się do różnych warunków środowiska pozwoliły na rozprzestrzenienie się owczarków kaukaskich we wszystkich strefach klimatycznych byłego ZSSR. Psy te były hodowane przede wszystkim w Gruzji, Armenii, Azerbejdżanie i Kałmucji, na rozległych stepach północnego Kaukazu i rejonu Astrachania. W górach Kaukazu psy tej rasy są masywniejszej budowy, na terenach stepowych są lżejsze, wysokonożne i często krótkowłose.

Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, obcina mu się uszy, aby zapobiec zranieniom ze strony wilków.[/b]